Volg jij de weg van het hart?
Wanneer je een weg inslaat, heb je keuzes. Ga jij linksaf? Of ga jij rechtsaf? Ga je alleen op weg? Of ga je samen? Je kan kiezen voor de veilige weg. Je kunt kiezen voor spanning en buiten je comfortzone treden. Je kunt kiezen voor de snelweg, of een paadje, of voor de “ventweg” en als je een vrouw bent de “vrouwweg”. Je kan kiezen voor de weg “naar binnen” of de weg ver………. weg van “binnen”.
Waar kies jij voor? En wat is wijs? Is er maar één juiste weg? Of mag de weg over Rome gaan? En kun je een verkeerde keuze maken? En mag dat van jou?
Volg jij de weg van het hart?
Wanneer je een weg inslaat, heb je keuzes. Ga jij linksaf? Of ga jij rechtsaf? Ga je alleen op weg? Of ga je samen? Je kan kiezen voor de veilige weg. Je kunt kiezen voor spanning en buiten je comfortzone treden. Je kunt kiezen voor de snelweg, of een paadje, of voor de “ventweg” en als je een vrouw bent de “vrouwweg”, J . Kiezen voor de weg “naar binnen” of de weg ver………. weg van “binnen”.
Waar kies jij voor? En wat is wijs? Is er maar één juiste weg? Of mag de weg over Rome gaan? En kun je een verkeerde keuze maken? En mag dat van jou?
Zo zie je dat de weg volgen van het hart veel vragen op kan roepen. En heb jij het lef om hiernaar te kijken?
Ik dacht dat ik vroeger niet zo een lefgozer was, of beter gezegd een lefwijf. Nee ik was eerder een grietje, een sprietje, heel gevoelig en ik paste mij aan in elke situatie om maar niet op te vallen, want ik wilde niemand belasten. Ik was vooral heel lief, en tjee, mijn moeder zei laatst nog, dat ik het helemaal niet leuk vond om “lief” gevonden te worden.
Nee, ik wilde leuk zijn, dat mensen mij grappig vonden en ik wilde sterk zijn, en vooral “gezien worden”. En tja, ik dacht toen echt dat je alleen gezien kon worden als je “grappig” of “sterk” was. En lief? Dat was in mijn ogen niet grappig, niet sterk, en voelde als zwak. Dus paste ik mij aan, aan anderen en eigenlijk was daar ook lef voor nodig. Want ik moest en zou in de achtbaan gaan, omdat anderen dat ook deden, en dáár had ik lef voor nodig, want eerlijk gezegd vond ik dat doodeng.
Niet laten leiden door angst
In mijn tienerjaren koos ik ook voor spanning, want ik pakte elke baan aan ook al vond ik het spannend. Ik wilde groeien, GROEIEN en me niet laten leiden door angst. Ik besloot angst om te zetten in iets dat “spannend” was. Zodat ik verder kon met groeien. Ergens in mijn jeugd heb ik gezien, dat angst je op je plaats kon houden. Ook was ik de oudste en mocht ik het voorbeeld geven. En ik weet nog heel goed dat ik daardoor vaak het voortouw mocht nemen, ook al was ik net zo bang als mijn jongere zusje. En weet je, als ik dan het voortouw nam en ik zette mij over mijn angst heen, dan leerde ik daarvan, dat ik het kon. Stapje voor stapje kreeg ik vertrouwen in mijzelf dat ik dingen kon creëren, dat je alles kan leren, als je je maar niet laat leiden door angst.
De weg van je hart volgen kun je alleen maar als je de weg “naar binnen” durft te nemen. Te gaan voelen wat er leeft in jou.
Te voelen waar jij verdrietig van wordt, afkeer van hebt, weerstand tegen voelt, waar je blij van wordt, boos om wordt, en bang van bent. En daar is best een hoop LEF voor nodig. Want mensen willen van nature “weg” van de pijn die het naar binnen gaan, teweeg kan brengen…
Wanneer je in je jeugd hebt meegekregen dat je je niet moet aanstellen wanneer je bang bent, kun je dat interpreteren als “ik ben niet goed genoeg” als ik me bang voel. Interpreteren als “ik ben een lafaard, een sukkel of welk oordeel je daar ook maar op geplakt hebt.
Het kan ook zijn dat het voelen in je kinderjaren zoveel pijn heeft gedaan, zoveel verdriet heeft gebracht, dat de angst zo groot is om het weer te voelen. Mensen zijn vaak bang voor de pijn en durven niet naar binnen te gaan, omdat het aan kan voelen alsof zij in levensgevaar zijn en het mogelijk niet aan kunnen.
De weg van het hart
Ik ben de weg ingeslagen van het hart, ook al was ik bang, ik voelde dat het ok was, dat dit de juiste weg was voor mij. Dat betekent dat het altijd de juiste weg was, want ik heb er veel van geleerd en vaak heb ik weer een andere afslag genomen als ik de lessen op die weg geleerd had. Je kunt dus nooit de verkeerde weg ingaan. De enige weg die verkeerd kan voelen is stilstaan op de weg, niet vooruitgaan, omdat dan de groei stagneert. En begrijp me niet verkeerd, soms heb jij het nodig om “stil” te staan. Kun je nog niet verder omdat er nog niet voldoende noodzaak is om verder te gaan. Want mensen kiezen voor “de bekende weg”, voor veiligheid, zekerheid, ook al kan die weg in andermans ogen totaal onveilig zijn. Wat voor jou bekend is, is voor jou vertrouwd en daarom veilig.
De weg naar gezondheid
De weg waarop “gezondheid” voor mij heel belangrijk was en is. Ik ben gaan onderzoeken wat gezondheid inhoudt. Wat ik nodig had en heb om mijzelf te helen. Ik heb een slechte gezondheid gehad, en besloot dat ik op een andere manier mijzelf kon gaan voeden, zowel fysiek als mentaal. Want als ik bleef doen, wat ik altijd deed, dan kreeg ik wat ik altijd kreeg.
Zo ging ik opleidingen doen in voeding, gewichtsbeheersing, sport en voeding, NLP, Systemisch werk (bekend als familie opstellingen), Byron Katie,(gedachten, gevoel, gedrag) energie, en holistisch coachen. Ik wilde alles op mijzelf toepassen en doe dat nog steeds. Ik heb ondervonden dat ik hou van (h)eerlijk eten, bewegen (vooral dansen, fietsen en wandelen), hou van mensen en nieuwsgierig ben naar het hoe en waarom iemand doet wat hij of zij doet. En blij wordt van mensen die zichzelf durven zijn, en de dingen doen waar zij blij van worden. En nog blijer wordt als ik mensen op die weg kan begeleiden, om zichzelf te worden.
Wat ik nog meer heb geleerd
Ook heb ik veel geleerd van mijn dochters en met name de jongste met het syndroom van down, zij is een vrouw die puur zichzelf is, en zich niet anders voor kan doen, dan zichzelf zijn. Zonder laagjes, zonder verschillende rollen, hoe mooi is dat? Door haar kwam het verlangen zelf ook “puur” te zijn. Hieruit is de naam Puur Helen ontstaan. Ik ben mezelf gaan helen, ben het gaan delen, om anderen te helpen “helen”.
Ik heb geleerd dat ik me schaamde als ik ziek werd, in mijn ogen kon ik als voedingscoach niet ziek zijn of worden. Terwijl het nou juist die deskundigheid van ervaring geeft, waardoor je weer kunt helen en anderen ook kunt helpen helen. Dit had natuurlijk te maken met de overtuiging “ziek zijn is niet sterk” en ik wilde sterk zijn, omdat ik dacht dat ik dan gezien werd. Die overtuiging was zoo sterk en het heeft een lange tijd geduurd voordat ik kon zien en beleven dat “zacht” ook sterk is, sterker nog, “zacht en kwetsbaar” durven zijn, is vele malen sterker zijn dan je voordoen alsof je sterk bent.
Ik kom vele “sterke” vrouwen tegen, en ik zoek naar de zachtheid, want ik weet dat die er is, en ergens in het leven hebben zij geleerd om sterk naar buiten te treden, vaak uit overlevingsmechanisme, of niet gezien zijn in hun jeugd. De vraag is of het helpend is, op de “weg” welke jij bent ingeslagen.
De vraag is; volg jij je hart? Ga je linksom of rechtsom? Ga je alleen? Of ga je samen?
Weet je, “samen kom je verder” en mocht je met mij hierover willen sparren, je bent welkom. Ik zorg voor een bakkie thee, of koffie, de deur staat op een kier. Het is aan jou of jij hem verder openduwt.
Fijne dag!
Helen
